Muhameti profet i fshatit tonë
Derisa lexoj këto
punime shumë të bukura dhe shkruaj përkujtimin në “Rilindja” të datës
18.10.1978 që ia bënë pas dhjetë ditësh kolektivvi I shkollës sonë, nuk mundem
edhe unë pa shkruar diqka për këtë martir të fshatit tonë. Për dallim nga
punimet nga punimet tjera, punimi im nuk shkruhet për prezantimin në orët
letrare, por shkruhet sot me 9.12.1992 nga dëshira dhe vullneti im dhe si kujtim
për të.
Muhameti
ishte dhe mbeti në zemrat e çdo njeriu që e njohu atë. Posaqërisht nuk do ta
harrojnë ata që e përjetuan atë ditë kur nga zemrat e tyre u nda një pikë
gjaku. Me të vertet u nda një pikë gjaku dhe u mbyll një dritare. Kjo pikë
gjaku dhe kjo dritare an ipse zëvëndesohen me të tjera, kurr nuk do të kalojë në
harresë, por vetem se do të shtohet pikëllimi për humbjen e tij dhe dëshira pëe
të pasë edje një herë praën. Por ai gjithmonë do të jetë pran nesh sepse ai nuk
jetooi vetëm sa për të jetuar, por jetoi për të mos vdekur kurrë. Jo nuk do të
vdes kurr vepra e tij. Po ti lexosh poezit e tij të duket se je duke biseduar
me Muhametin dhe e sheh se Muhameti fizikisht ka vdekur por vepra e tij jeton
dhe do të jetojë për breza të tërë, siq
nuk shuhet vepra e poetëve të mëdhenjë: Naimit, Çajupit, Migjenit, Nolit e
Mekulit, të cilat ai I adhuronte aq shumë sa që shkrihej I tëri kur fliste për
ta.
Muhamet
R. Bytyçi deri te këta brezat e sotmëm,me të drejtë mund të quhet profet I
fshatit tonë. Edhe emrin e kishte të profetit nga shohim qartë se familja e tij
duke ia dhënë këtë emër nga Muhameti pritte shumë. Për ketë, me sakrifica të
mëdha arrinë që ta shkollojë. Dhe në të vertetë Muhameti bëri shumë jo vetem
për familjen por edhe për popullin pjestarë I të cilit ishte. Këtë nuk ia
përcaktojë emir por puna e tij dhe vepra që na e la pas.
Krijimtaria
letrare e Muhamet R. Bytyçit, edhe pse nuk e kemi të plotë na tregon se nga ai
pritej shumë, se Muhameti më vonë do ta shihnim sin j ëpoet t ëformuar me tërë
kuptimin e fjalës. Mirëpo fatkeqësisht mu në vlugun e krijimtarisë e gjeti
vdekja dhe e ndau nga kjo jetë. Muhametin duhet krahasuar me Migjenin sepse
jeta e tyre kishte shumëçka të përbashkët: vëllimëria krijuese e tyre ishte e
vogël, por përmbajtja dhe porosia e madhe. Edhe jeta e tyre ishte e njejtë:gjendja
ekonomike e vështirë, burgosjet për pikëpamjet politike dhe ajo që është më e përbashkët-
vdekja e hershme.
Edhe
aktiviteti politik I Muhametit ishte mjaft I frytshëm. Muhameti kurr nuk u
pajtua me sisitemin komunist serbo-sllav, sepse nga ai dhe populli të cilët
ëndërronin ditë më të mira për kombin. Për këto pikëpamje ai si edhe shumë
shokë të tjerë qysh si nxenës I kaloi 8
muaj në burgun e “Idrizovës”. Dëshira e tij më e madhe ishte që ta përfaqësoj
Nënën Shqipëri, por këtë nuk e lan ta bëjë telat e kufirit të cilët e zhgënjyen
dhe e futen në duart e armikut.
…Por ç’është më e keqja, për këtë njeri
është bërë fare pak. Ai nuk është I njohur për një rreth të gjerë lexuesish.
Thua se është harruar së pari nga bashkëfshataret e lëre më nga të tjerët.
Punimet e tij në dorëshkrim kanë mbetur në mëshirën e mykut. Nuk dual deri më
sot askush që t’I mbledh këto punime dhe t’i paraqesë për botim në një vëllim të
veqantë, sepse ka ç’të mbledh e ka ç’të botojë.
E ç’është
më e keqja: varri I Muhametit nuk “ po shëndrit” sepse ai gati është rrafshuar
me tokë e ndoshta një ditë nuk do ti dihet edhe se cili është. Prandaj është
mirë që ketij “Profeti” t’I jepet shpërblimi që e meriton: së paku mbi varrin e
tij të ngritet një përmendore në shenjë kujtimi e respekti për të.
…E Muhameti nuk gabonte kur
thoshte:
Poeti- lind me emër
Vdes pa emër…
Ushqehet me këngë
Prehet në vajtim
Njazi Bytyçi
Mirash 1992
Comments
Post a Comment